Od lat sztuka dekoracyjna nosi łatkę czegoś gorszego, jakby estetyka wykluczała głębię, a harmonia oznaczała banał.
Tymczasem piękno, które porusza, nie jest kompromisem, jest językiem emocji. Obraz z duszą nie tylko zdobi przestrzeń. On w niej mieszka.
Dekoracja czy obecność?
W historii sztuki termin dekoracyjna długo miał złą prasę. Od XIX wieku, gdy malarstwo oderwało się od rzemiosła, wszystko, co „ładne” i „pasujące do wnętrza”, zostało uznane za mniej ważne. Estetyka zaczęła podejrzanie pachnieć komercją, a artystyczna prawda, surowością i niepokojem.
Tymczasem w życiu – jak w sztuce – równowaga jest wartością. Obraz, który współgra z przestrzenią, nie musi być kompromisem. Może być punktem skupienia, jak dobrze postawione słowo w wierszu.
Dla mnie dekoracyjność nie jest celem, tylko skutkiem. Tworzę obrazy, które dobrze czują się w przestrzeni, bo są w niej obecne, a nie dlatego, że ją „upiększają”. Wnętrze zyskuje dzięki nim coś, co trudno opisać – ciszę, rytm, oddech.
Co odróżnia sztukę dekoracyjną od banalnej
Banalność bierze się z braku autentyczności. Z chęci przypodobania się. Z kalkulacji, jak coś „powinno wyglądać”.
Obraz z duszą nigdy nie powstaje z kalkulacji. Rodzi się z potrzeby, z zauważenia czegoś, co domaga się obecności. Nie musi być awangardowy, by poruszać. Wystarczy, że nie udaje.
Banał jest pusty, dekoracyjność może być pełna sensu. Tak jak muzyka tła może być tylko hałasem, ale może też stać się melodią codzienności, w której rozpoznajesz własny rytm.
Piękno jako język emocji
Przez długi czas sztuka współczesna unikała piękna, traktując je jak zdradę intelektu.
A przecież piękno nie jest ucieczką od prawdy – jest jej formą. Estetyka to nie polerowana powierzchnia, tylko sposób, w jaki wrażliwość spotyka się z rzeczywistością.
Dla mnie harmonia kolorów, rytm form i proporcja nie są ozdobnikami, są środkami wyrazu. To właśnie one pozwalają mi budować emocjonalny rezonans między obrazem a widzem. Kiedy dzieło wprowadza spokój, ciepło lub refleksję, to nie „dekoruje”. To komunikuje.
Jak wybierać obrazy z duszą
W świecie przeładowanym obrazami łatwo się zgubić.
Dlatego proponuję prostą zasadę: nie szukaj tego, co modne – szukaj tego, co z Tobą zostaje.
- Zaufaj pierwszemu wrażeniu, ale nie spiesz się z decyzją.
- Daj obrazowi czas. Niech przemówi, gdy już „zamilkną” kolory.
- Nie pytaj: „czy pasuje do wnętrza?”, tylko: „czy pasuje do mnie?”.
- I pamiętaj: dzieło sztuki nie musi być głośne, by być obecne.
To właśnie dlatego niektóre obrazy nie znudzą się po roku. Bo zamiast krzyczeć, słuchają.
Sztuka dekoracyjna i kolekcjonerska – wspólna przestrzeń
Dziś granice między sztuką galeryjną a tą „do wnętrz” coraz bardziej się zacierają.
Kolekcjonerzy poszukują dzieł, które nie tylko mają wartość artystyczną, ale żyją w przestrzeni, współbrzmią z codziennością. Z kolei artyści coraz częściej tworzą z myślą o tym, że ich prace będą współistnieć z architekturą, światłem i rytmem dnia.
Moje obrazy powstają w technice DigiGraphie® by Epson, na archiwalnych papierach pigmentowych – tej samej, w której drukuje się edycje muzealne.
Każdy egzemplarz jest limitowany, sygnowany, certyfikowany, i dlatego może funkcjonować zarówno w kolekcji, jak i w przestrzeni prywatnej.
To właśnie w tym połączeniu, między światem galerii a światem codzienności, widzę sens sztuki współczesnej. Nie jako ozdoby, ale jako obecności.
Ostatecznie: po co nam sztuka?
Nie po to, żeby zachwycała gości. Nie po to, żeby była inwestycją. Po to, żeby była lustrem – ale nie dosłownym. Żeby coś w nas uruchamiała, coś przypominała, coś uspokajała.
Sztuka dekoracyjna nie jest ucieczką od treści, jest jej cichą formą.
Piękno nie musi tłumaczyć się z głębi. Czasem to właśnie harmonia jest najgłębszym gestem, jaki możemy zaproponować światu.
