W większości nie mają galerii. Mają wrażliwość. To ludzie, którzy czują.

Często mówią: „Nie wiem, dlaczego, ale ten obraz mnie zatrzymał”.
Nie pytają o technikę. Nie analizują. Po prostu patrzą – i zostają.

To może być kompozytor, który widzi dźwięk w rytmie obrazu. Albo psychoterapeutka, która mówi, że ten obraz „jest spokojem”. Albo ktoś, kto po prostu nie chce mieć w domu nic z Ikei.

To osoby, które szukają:

• oryginalności, ale nie dla prestiżu,
• piękna, ale nie oczywistego,
• emocji, ale nie nachalnej.

Czasem się wstydzą

Często mówią:

„Ja się na sztuce nie znam, ale…”
„To chyba nie wypada, że mi się to po prostu podoba…”
„Nie wiem, czy to sztuka, ale chcę to mieć…”

I wtedy ja mówię:

„To, że czujesz – wystarczy.”

Czasem pytają o cenę – ale nie z powodu budżetu.

Pytają, bo chcą zrozumieć, czy mogą sobie pozwolić na bliskość z czymś prawdziwym.
Nie szukają okazji. Szukają uzasadnienia.

A ja odpowiadam, że:

• obraz jest w edycji limitowanej,
• jest drukowany w standardzie kolekcjonerskim,
• ale przede wszystkim – jest ich, jeśli tak czują.

To nie klienci. To współtwórcy.

Bo kiedy kupują mój obraz – kończą proces twórczy, który zainicjowałem.
To dzięki nim obraz znajduje kontekst, światło, ścianę.
To oni kończą zdanie, które ja zacząłem.